همان گونه که می دانیم جامعه ایران در سالهای دهه 1310 تا 1340 جامعـه ای در حال گداز از عقب ماندگی به سمت توسعه اقتصادی بود. وجود توده های گسترده فقیر در روستا و شهرهای ایران در آن زمان، هر فرد متفکر غیرسیاسی را در درجـه نخست به اندیشه دربـاره شـرایط دشـوار اقتصـادی مـردم مـی انـداخت تـا مسـئله دموکراسی. این نگرش حتی در میان نخبگان سیاسی نیز دیده می شد به گونه ای که در سال های دهـه 1310 ، بیشـتر نخبگـان سیاسـی و فکری ایران بـه جـز نیروهـای سوسیالیِستی هواخواه شوروی، ضرورت توسـعه اقتصـادی و پیشـرفت زیربناهـای اجتماعی و اقتصادی ایران را مهمتر از توسعه سیاسی می دانستند. این مسـئله بـدون شک بر شعر شاعران آن دوره نیز پرتو می افکند.
در سالهای دهه 1320 که ایران وارد مرحله سیاسی تازه ای شد و گرایش های سیاسی گوناگون به شکل احزاب و جمعیت های سیاسی فعالیت می کردنـد، مسـئله نابرابری اقتصادی و فقر و بی عدالتی همچنان بـر جامعـه ایـران سـایه افکنـده بـود. هرج و مرج ناشی از اشغال ایران توسـط بیگانگـان و درگیری هـای گونـاگون میـان جناح های سیاسی سبب می شد مسئله فقـر و بـی عـدالتی از ذهـن اندیشـمندان دور نماند. تنها اندیشمندان و ادیبانی که از روح حساس تری برخوردار بودنـد و بـه دور از غوغای سیاست هرج و مرج گونه آن زمـان مـی زیستند، مـی توانسـتند بـی عـدالتی اجتماعی و اقتصادی را گسترده تر از پیش مشاهده کنند. بدون شک پروین اعتصامی یکی از همین افراد بود که با بینش عمیق خود مشکلات واقعی مردم را درک می کرد و آن را در شعر خود بازتاب می داد.
دکتر حمید احمدی، 1388